Nizami ədəbi məktəbinin davamçılarından olan Əssar Təbrizi “Mehr və Müştəri”poemasında klassik Şərq ədəbiyyatı ənənələrinə sadiq qalaraq öz əsərini Allahın, Məhəmməd Peyğəmbərin tərifi, peyğəmbərin meracı haqqında, ərşin yaranma səbəbi kimi ənənəvi müqəddiməilə başlamış və ilahi еşqinfəlsəfi mahiyyəti haqqında dəyərli fikirlər söyləmişdir. Şair göstərir ki, kainatı yaradan, ulduzları hərəkətə gətirən və onlar arasındakı cazibə qüvvəsini xəlq edən Allahdır. Allahın adı olmadan səyyarələr dövr edə bilməz. Harаda Allahın adı varsa, o yerdə ilahi eşq və məhəbbət də var. Çünki yaradılışın əlifbası Allahın adıyla başlanır. Fələklər onun vüsalına çatmaq üçün seyrə çıxır. Günəşə hərarət verən Onun sevdasıdır. Allah qüdrətlidir. Onun ən gözəl adlarından biri də Qadirdir. Məhz bu səbəbdəndir ki, ilahi eşqi hər şeydən üstün tutan Əssar Təbrizi Allaha sığınır.

Şair göstərir ki, insan öz varlığını unudan zaman həqqə qovuşur və ilahi eşqin içərisində əriyərək ölməzlik qazanır.

Klassik məsnəvilərdə olduğu kimi “Mehr və Müştəri”də də əsərin yazılma səbəbi haqqında məlumat verilir. Şair gösrərir ki, alimlər, fəzilət sahibləri əziyyət içində məhz odur. Yer üszündə hakimiyyət nadanların əlindədir. Ülvi məhəbbəti,

ilahi eşqi hər şeydən üstün tutan Əssar Təbrizi elmə, elm adamlarına yüksək qiymət verərək elmi Dirilik suyu adlandırır.